ارز دیجیتال بیتکوین (bitcoin) چیست

معرفی ارز دیجیتال بیت کوین

بیت کوین چیست؟ یک ارز دیجیتال غیرمتمرکز است که در ژانویه 2009 ایجاد شد. این ارز از ایده هایی پیروی می کند که در یک مقاله  توسط ساتوشی ناکاموتو مرموز و مستعار بیان شده استهویت فرد یا افرادی که این فناوری را ایجاد کرده اند هنوز یک راز است. بیت کوین نسبت به مکانیزم های پرداخت آنلاین سنتی نوید کارمزد تراکنش های کمتری را می دهد و برخلاف ارزهای دولتی، توسط یک مرجع غیرمتمرکز اداره می شود.
بیت کوین به عنوان یک نوع ارز دیجیتال شناخته می شود زیرا از رمزنگاری برای حفظ امنیت آن استفاده می کند. هیچ بیت کوین فیزیکی وجود ندارد، فقط موجودی در یک دفتر کل نگهداری می شود که همه به آن دسترسی شفاف دارند (اگرچه هر رکورد رمزگذاری شده است). 
تمام تراکنش‌های بیت‌کوین توسط حجم عظیمی از قدرت محاسباتی از طریق فرآیندی به نام «ماینینگ» تأیید می‌شوند. بیت کوین توسط هیچ بانک یا دولتی صادر یا پشتیبانی نمی شود، و همچنین بیت کوین فردی به عنوان یک کالا ارزشمند نیست. علیرغم اینکه بیت کوین در اکثر نقاط جهان وجهه  قانونی ندارد، بسیار محبوب است و باعث راه اندازی صدها ارز دیجیتال دیگر شده است که در مجموع به آنها آلت کوین گفته می شود. بیت کوین معمولاً هنگام معامله به صورت اختصاری BTC خوانده می شود.

درک بیت کوین 

سیستم بیت‌کوین مجموعه‌ای از رایانه‌ها است (که به آنها «گره‌ها» یا «ماینرها» نیز گفته می‌شود) که همگی کد بیت‌کوین را اجرا می‌کنند و زنجیره بلوکی آن را ذخیره می‌کنند. به طور تصویری، بلاک چین را می توان مجموعه ای از بلوک ها در نظر گرفت. در هر بلوک مجموعه ای از تراکنش ها وجود دارد. از آنجایی که همه رایانه‌هایی که بلاک چین را اجرا می‌کنند، فهرست بلوک‌ها و تراکنش‌های یکسانی دارند و می‌توانند این بلوک‌های جدید را در حالی که با تراکنش‌های جدید بیت‌کوین پر می‌شوند، به وضوح ببینند، هیچ‌کس نمی‌تواند سیستم را تقلب کند. لینک منبع.
 

FQDN چیست؟

به طور معمول، هنگامی‌که شخصی مایل به بازدید از یک صفحه‌ی وب است، آدرس وب‌سایت مورد نظر را در نوار آدرس مرورگر وارد می‌کند.  این آدرس که شامل حروف یا کلماتی جدا شده از هم به‌وسیله‌ی نقطه هستند، نام دامنه کاملن واجد شرایط  یا Fully Qualified Domain Name نام دارند. FQDNها دارای ساختار کلمه و محتوای آشنا برای انسان‌ها هستند تا استفاده و به‌خاطر سپردن آن‌ها ساده باشد.

در حالت کلی زمانی‌که نیاز است تا به محتوا یا سرویسی در راه دور و از طریق شبکه دسترسی ایجاد شود، اولین گام وارد نمودن آدرس آن در محیط‌های تعیین شده است. مثلن کاربر برای دسترسی به محتوای یک سایت، آدرس آن‌ را در مرورگر وارد کرده یا برای دسترسی به فایل‌های سرور شخصی که در کشور دیگری میزبانی می‌شود از Remote Desktop برای پلتفرم‌های ویندوزی یا SSH برای پلتفرم‌های لینوکسی استفاده می‌کند.

سخت افزار متصل به شبکه که معمولن سرورها هستند، به‌جای استفاده از FQDNها از آدرس‌های IP برای شناسایی یکدیگر استفاده می‌کنند. بنابراین در زمان پایش اطلاعات برای رسیدن به اطلاعات نهایی، نیاز به ترجمه FQDNها به آدرس‌های IP و آدرس‌های IP به FQDNها وجود دارد. این نیاز معمولن توسط سرویس DNS برآورده می‌شود.

 

ساختار FQDN
یک FQDN رشته‌ای از کاراکترها است که قالب آن بصورت زیر تعریف شده است:

 

[Hostname].[Domain].[TLD].
برای نمونه FQDN سایت ابر آروان www.arvancloud.com وارد می‌شود. البته لازم به توضیح است که کاراکتر نقطه "." که در بخش انتهایی قالب مشخص شده، در مرورگرها تایپ نشده و سرویس DNS هنگام ترجمه‌ی آدرس نقطه را لحاظ خواهد کرد. در زیر توضیح کوتاهی درخصوص بخش‌های مختلف این قالب ارایه شده است.

ریشه یا Root که به اختصار با کاراکتر نقطه "." در انتهای سمت راست FQDN مشخص شده، هسته‌ی اصلی سرورهای DNS است. وظیفه‌ی اصلی این سرورها که به آن Root Server هم گفته می‌شود، مشخص کردن مکان فیزیکی سرورهای DNS مربوط به هر TLD است. به همین ترتیب در سرورهای TLD هم مکان فیزیکی DNS دامنه‌ها قرار دارد که در نهایت در این مسیر سرور مربوط به فایل‌های مورد نیاز مشخص خواهد شد. DNSها در اصل دیتابیس‌هایی هستند که نام‌های دامنه و در مقابل IP آن‌ها نگهداری می شود.

TLD یا سطح اول دامنه که به‌شکل عامیانه پسوند دامنه هم نامیده می‌شود، معمولن بیانگر نوع فعالیت دامنه است. برای نمونه شرکت‌ها و سازمان‌ها از com بیش‌تر برای فعالیت‌های تجاری، net شبکه‌های اطلاعاتی، ir  یا ca یا uk و.... مشخص کننده کشور صاحب دامنه، org سازمان‌ها، gov نهادهای دولتی، edu پایگاه‌های دانش و دانشگاه‌ها و.... استفاده می‌کنند.

Domain همان نام شخص یا سازمان صاحب FQDN است. آدرس دامنه توسط صاحب‌ وب‌سایت برای مدتی مشخص اجاره می‌شود. سازمانی که این اسم‌ها را اجاره می‌دهد ICANN نام دارد. ICANN مسوول واگذاری نام‌های دامنه است و این اطمینان را می‌دهد که توسط شخص دیگری استفاده نشده و مالکیت آن تا زمان مشخص در اختیار شخص اجاره‌کننده باشد. هم‌‌چنین ترکیب دامنه و TLD، نام دامنه یا Domain Name نامیده می‌شود.

Hostname یا نام هاست، نوع سرویس را مشخص می‌کند. این اسامی از قبل تعریف شده که معروف‌ترین آن www است. این سرویس که دسترسی به صفحات یک سایت را ایجاد کرده در اصل اتصال مستقیم به Root فایل‌های آن سایت در سرور هاست را برقرار می‌کند. هم‌چنین در برخی زمان‌ها به جای www از ww1, web, www2 هم استفاده می‌شود.

زیردامنه‌ها هم در همین بخش تعریف شده که فایل‌های آن درون دایرکتوری‌هابی مجزا قرار دارد. زیردامنه‌ها معمولن محتوایی مجزا از محتوای اصلی سایت داشته که از پرکاربردترین آن در اینترنت می توان به Blog ،Support و Forum اشاره کرد. به غیر از www، اسامی دیگری هم برای نام هاست استفاده می‌شود که پرکاربردترین آن‌ها Mail برای اتصال به سرویس ایمیل سرور، یا FTP برای اتصال به سرور FTP است.

 

کاربرد FQDN
یادگیری قالب FQDN و عملکرد بخش‌های مختلف آن برای یک کاربر شبکه لازم بوده که موارد زیر از جمله مهمترین دلیل‌های آن است.

دارنده یک وب‌سایت برای اتصال فایل‌های سایت از طریق هاست خود به سرورهای جهانی DNS، بایستی با قالب FQDN آشنایی داشته و رکوردهای بخش DNS را بر طبق آن قالب تعریف کرده و در صورت نیاز به‌روزرسانی داشته باشد.
برای تهیه گواهی SSL برای سایت، بایستی از این قالب در ارسال اطلاعات به شرکت تهیه کننده این گواهی استفاده شود. گواهینامه‌های SSL فایل‌های داده کوچکی هستند که دامنه و نام سرور یا هاست میزبان را به هم متصل می‌کنند. علت این‌که این گواهی‌ها فقط به FQDN‌ها داده می‌شود اینست که آن‌ها بر روی یک سرور نصب شده تا هویت یک سازمان را به مکان آن متصل کنند.
برای دسترسی به سایر دستگاه‌های راه دور در شبکه داخلی برای نمونه اتصال به یک Storage در شبکه داخلی سازمان از آدرس FQDN استفاده می‌شود.
دسترسی به سایر سرویس‌های درون شبکه مانند FTP, Mail و ... نیز از این آدرس مقدور است.

مدل TCP/IP چیست؟

یکی دیگر از مدل‌هایی که هم‌زمان با مدل OSI برای این منظور طراحی شد، مدل TCP/IP بود که امروزه کاربرد گسترده‌تری نسبت به مدل OSI دارد. از نظر لایه‌ای بودن، این معماری مشابه مدل OSI اما تعداد لایه‌های آن با مدل OSI متفاوت است. مدل TCP/IP، لایه‌های کم‌تری نسبت به مدل OSI دارد. دلیل این تفاوت هم آن است که در معماری TCP/IP لایه‌هایی از OSI که عملکرد بسیار مشابه یا نزدیک داشته‌اند، در قالب یک لایه در نظر گرفته شده‌اند.

لایه‌های مدل TCP/IP عبارت‌اند از: 

۱- لایه‌ی واسط شبکه (network interface layer): این لایه، معادل لایه‌های اول و دوم در مدل OSI، یعنی لایه‌های physical و datalink است و بنابراین عملکردی مشابه با این دولایه دارد. به این معنا که آدرس‌های MAC، مسیر‌یابی مربوط به آن‌ها و ارسال و دریافت فیزیکی بیت‌ها، مربوط به این لایه هستند.

۲- لایه‌ی اینترنت (internet layer): به دلیل اهمیت بالای کار لایه‌ی ۳ یعنی لایه‌ی شبکه (network layer) در مدل OSI و این‌که کار این لایه نمی‌تواند در لایه‌ی دیگری انجام شود، در مدل TCP/IP هم مانند OSI لایه‌ی جداگانه‌ای برای آدرس‌دهی (IP) و مسیریابی در نظر گرفته شده که لایه‌ی اینترنت نام دارد. مهم‌ترین پروتکل در این لایه، پروتکل اینترنت (internet protocol) یا IP است.

۳- لایه‌ی انتقال (transport layer): دقیقن مشابه با لایه‌ی انتقال در مدل OSI، وظیفه‌ی این لایه نیز برقراری ارتباط بین دو host با استفاده از لایه‌ی‌های زیرین خود است تا از این راه بتواند اطلاعات لایه‌ی بالا‌تر خود را تا حد امکان بدون خطا به مقصد برساند. پروتکل‌های اصلی این لایه‌، پروتکل‌های TCP و UDP هستند.

۴- لایه‌ی کاربرد (application layer): این لایه، ترکیب لایه‌های application،  session و presentation در مدل OSI است. با کمک این لایه کاربر با کامپیوتر تعامل دارد و می‌تواند از آن برای ارسال و دریافت داده استفاده کند. هر بسته‌ی ایجاد شده در این لایه برای ارسال به لایه‌ی transport داده می‌شود تا به دست مقصد برسد. تمام پروتکل‌هایی که مربوط به سه لایه‌ی آخر مدل OSI  هستند، مانند HTTP، SSH، FTP و ...، در این دسته قرار می‌گیرند.

 
تفاوت مدل‌های TCP/IP و OSI
اگرچه این مدل‌ها شباهت‌های بسیار زیادی به یک‌دیگر دارند، اما از جنبه‌هایی نیز با هم متفاوت هستند. زمانی که مدل OSI طراحی شد، عملکرد پروتکل‌ها در نظر گرفته نشده بود و پس از طراحی و براساس نیاز، پروتکل‌ها ایجاد می‌شدند. اما طراحی مدل TCP/IP بر پایه‌ی پروتکل‌ها انجام شده است و لایه‌ها با توجه به عملکرد پروتکل‌ها تنظیم شده‌اند. یکی دیگر از تفاوت‌ها این است که مدل OSI، عمومن به عنوان یک مدل مفهومی و برای درک بهتر شبکه‌‌ی طراحی شده، مورد استفاده قرار می‌گیرد. در حالی که مدل TCP/IP، بیش‌تر کاربردی و عملن برای رفع برخی مشکلات شبکه و براساس رایج‌ترین پروتکل‌های آن طراحی شده ‌است.

بلاک چین چگونه کار می‌کند؟

به‌طورکلی شبکه بلاک چین از چندین لایه تشکیل می‌شود که شامل موارد زیر می‌شوند:

زیرساخت (سخت‌افزار، نودها)
شبکه‌سازی (کشف نودها، تکثیر اطلاعات و اعتبارسنجی)
اجماع (با کمک اثبات کار PoW یا گواه بر سهام PoS)
داده (بلاک‌ها و تراکنش‌ها)
لایه کاربرد (قرارداد هوشمند و برنامه‌های غیر متمرکز)
برای درک فناوری بلاک چین و پیش از صحبت درباره‌ی چگونگی پیاده‌سازی آن ابتدا مفاهیم ضروری را مرور می‌کنیم. بلاک چین تمام اطلاعات را در بخشی با نام دفتر کل (Ledger) سیستم ذخیره می‌کند. علاوه بر این، در شبکه‌ی بلاک چین هر اطلاعاتی که مبادله می‌شود را «تراکنش» نام‌گذاری می‌کنند. درگذشته، بلاک چین فقط برای معامله‌ی ارز دیجیتال به کار می‌رفت؛ اما امروزه می‌توان انواع مختلف داده را در بستر شبکه مبتنی بر بلاک چین مبادله کرد.

بلاک (Block)
هر زنجیره از بلاک‌های متعددی تشکیل می‌شود و هر بلاک سه عنصر اساسی دارد:

داده‌های موجود در بلاک.
 یک عدد ۳۲ بیتی که Nonce می‌نامیم. این عدد وقتی بلاک ایجاد می‌شود، به‌صورت تصادفی تولید خواهد شد و سپس عنوان سربرگ هش (Header Hash) بلاک را تولید می‌کند.
هش یک عدد ۲۵۶ بیتی است که با عدد Nonce ترکیب می‌شود. این عدد باید با تعداد زیادی صفر شروع شود؛ به‌ عبارتی ‌دیگر عدد اعشاری بسیار کوچکی خواهد بود.
زمانی‌که نخستین بلاک زنجیره ایجاد می‌شود، عدد nonce هش رمزنگاری را تولید می‌کند. داده‌های درون بلاک مهروموم می‌شوند و برای همیشه به عدد نانس و هش گره می‌خورند، مگر آنکه استخراج شود.

ماینر (Miner)
ماینرها یا استخراج‌کنندگان در فرایند استخراج، بلاک‌های جدید روی زنجیره می‌سازند. در لاک چین هر بلاک عدد نانس و هش منحصربه‌فردی دارد؛ اما از سویی دیگر به هش بلاک قبلی در زنجیره نیز ارجاع می‌دهد؛ بنابراین، استخراج یک بلاک به‌ هیچ ‌وجه آسان نیست، به‌خصوص در زنجیره‌های بزرگ این کار به‌شدت دشوار خواهد بود.

ماینرها نرم‌افزارهای خاصی را برای انجام محاسبات مسائل پیچیده‌ی ریاضی استفاده می‌کنند تا عدد نانس خاصی را به دست آورند که هش قابل قبول بلاک چین را تولید کند. از‌آنجایی‌که عدد نانس ۳۲ بیت و هش ۲۵۶ بیتی است، تقریبا ۴ میلیارد ترکیب احتمالی برای عدد نانس و هش وجود دارد که باید برای دستیابی به ترکیب درست استخراج شوند. زمانی‌که فرایند پیدا کردن ترکیب صحیح موفقیت‌آمیز باشد، ماینر «Golden Nonce» را پیدا کرده است و بلاک جدید آن در زنجیره قرار خواهد گرفت.

ایجاد تغییر در هر بلاکی در زنجیره، مستلزم استخراج دوباره‌ی تمام بلاک‌های بعدی است. به همین دلیل دست‌کاری ‌کردن شبکه بلاک چین بسیار دشوار است زیرا دستیابی به نانس طلایی بسیار زمان‌بر می‌شود و قدرت محاسباتی به‌شدت زیادی طلب می‌کند. همچنین، زمانی‌که یک بلاک جدید استخراج می‌شود، تغییرات درون آن توسط تمام نودهای فعال در شبکه پذیرفته می‌شود و استخراج‌کننده پاداش دریافت می‌کند.

نود (Node)
یکی از مهم‌ترین خصوصیات بلاک چین، غیر متمرکزسازی است. بدین معنا که هیچ کامپیوتر یا سازمانی نمی‌تواند مالک زنجیره شود. در عوض، شبکه‌ی آن متشکل است از دفتر کل توزیع‌شده از طریق نودهایی که به زنجیره متصل هستند. نود در شبکه‌ی بلاک چین به هر دستگاه الکترونیکی می‌گویند که بتواند نسخه‌ای از بلاک چین را ذخیره کند و به عملکرد شبکه کمک کند. هر کاربر شماره شناسایی اختصاصی دریافت می‌کند.

هر کاربر روی شبکه با نام نود (Node) شناخته می‌شود و تمام کاربران نسخه‌ی به‌روزی از دفتر کل را در اختیار دارند. هر نودی روش متفاوتی برای ارتباط با سایر نودها دارد که روش آن بلاک چین به بلاک چین متفاوت است.

در گام نخست، یک کاربر تراکنشی را در شبکه درخواست می‌کند. با ثبت درخواست، یک بلاک (Block) با تمام اطلاعات تراکنش ساخته می‌شود. این بلاک رمزنگاری می‌شود تا امنیت اطلاعات تأمین شود. سپس، بلاک جدید بین تمام نودهای فعال در شبکه پخش می‌شود تا سایر نودها اعتبار درخواست کاربر را تأیید کنند. بلاک چین برای تأیید و اعتبارسنجی درخواست‌ها از فرایند الگوریتم اجماع (Consensus Algorithm) بهره می‌برد. زمانی‌که بلاک ایجادشده معتبر باشد، در زنجیره قرار می‌گیرد و تراکنشی که کاربر درخواست کرده است، اجرا می‌شود.

بلاک چین چیست؟

 

عبارت بلاک چین از دو کلمه Block و Chain تشکیل شده است که به‌صورت تحت‌اللفظی می‌توان زنجیره‌ای از بلاک‌ها معنی کرد؛ اما برای درک مفهوم فناوری بلاک چین نیاز به تعریف تمام تکه‌های پازل داریم. خالی از لطف نیست که بدانید دو کلمه‌ی بلاک و چین در اسناد اصلی ساتوشی ناکاموتو به‌صورت جداگانه به کار رفته‌اند و در سال ۲۰۱۶ کلمه‌ی مرکب بلاک چین به شهرت رسیده است.

 

به‌طور کلی می‌توان گفت بلاک چینیا به‌عبارتی زنجیره بلوکی، پایگاه داده‌ای متشکل از فهرست سوابق تراکنش‌هایی است که همواره رشد می‌کند و بر تعداد آن افزوده می‌شود. به این سوابق بلاک (Block) می‌گویند که از طریق رمزنگاری (Cryptography) به یکدیگر متصل می‌شوند. بلاک‌ها در زنجیره‌ای از نودهایی (Node) با شبکه‌ی همتا‌به‌همتا قرار می‌گیرند و به مخزن ذخیره‌سازی که تشکیل می‌شود، دفتر کل دیجیتال (Digital Ledger) می‌گویند. به‌ عبارتی ‌دیگر، بلاک چین به‌عنوان نوعی دفتر کلی توزیع‌شده (Distributed Ledger) شناخته می‌شود که تاریخچه‌ی دارایی دیجیتال را با استفاده از غیر متمرکزسازی و هش رمزنگاری (Cryptographic Hash) غیر قابل تغییر و شفاف می‌کند.

یک مثال ساده برای درک بلاک چین مقایسه‌ی آن با سرویس Google Doc است. زمانی‌که یک کاربر سندی ایجاد می‌کند و آن را با گروهی از افراد به اشتراک می‌گذارد، در واقع سند به‌ جای اینکه کپی یا واگذار شود، توزیع می‌شود. این فرایند زنجیره‌ی توزیع غیر متمرکز به وجود می‌آورد که همه‌ی افراد به‌صورت هم‌زمان به سند دسترسی دارند. هیچ‌کدام از افراد در انتظار اعمال تغییرات توسط فرد دیگری مسدود نمی‌شوند و تمام اصلاحات روی سند بدون معطلی ثبت می‌شوند و اعمال تغییرات کاملا شفاف صورت می‌پذیرد. البته که فناوری بلاک چین بسیار پیچیده‌تر از Google Doc است.

سیر تاریخی بلاک چین از آغاز و نوآوری‌های این فناوری
در طول چند دهه‌ی گذشته برخی فناوری‌ها تأثیر فراوانی تمام سطوح جامعه داشته‌اند و انقلابی در نوع زندگی افراد ایجاد کردند. برای مثال، معرفی تلفن همراه و تا به امروز که روزانه گوشی‌های هوشمند جدید با قابلیت‌های خیره‌کننده رونمایی می‌شوند و نه‌تنها صنعت سرگرمی، بلکه نوع کسب درآمد بخشی از گروه‌ها را متحول کردند.

اکنون اما در میانه‌ی انقلاب فناورانه‌ی دیگری با نام شبکه بلاک چین به سر می‌بریم؛ شبکه‌ای توزیع‌شده از پایگاه داده که هر لحظه رشد و خود را تثبیت می‌کند.

با نگاهی مختصر به دهه‌ی گذشته می‌توان دید که نخستین نوآوری بزرگ بلاک چین، تولد بیت کوین به‌عنوان نخستین رمزارز بود. ارزش بازار بیت کوین در حال حاضر بین ۱۰ تا ۲۰ میلیارد دلار شناور است و روزانه توسط میلیون‌ها کاربر برای پرداخت‌های متفاوت استفاده می‌شود.

دومین نوآوری مربوط به بلاک چین اساسا درک این موضوع بود که فناوری پایه‌ای بیت کوین را می‌توان از رمزارز جدا کرد و آن را برای تسهیل دستیابی به اهداف دیگر مورد استفاده قرار داد.

سومین نوآوری این فناوری، تولد «قرارداد هوشمند» بود که در نسل دوم سیستم بلاک چین با نام اتریوم معرفی شد و آینده‌ی درخشانی را می‌توان برای آن پیش‌بینی کرد.

چهارمین نوآوری بزرگ در شبکه‌های مبتنی بر بلاک چین، معرفی اثبات سهام (Proof-of-Stake) به‌ جای روش اثبات کار (Proof-of-Work) برای برقراری امنیت شبکه بود. در حال حاضر اغلب شبکه‌های بلاک چین از فرایند اثبات کار برای حفظ امنیت شبکه بهره می‌برند که بر اساس آن، گروهی که بیشترین قدرت پردازشی برای تولید (استخراج) بلاک‌ها را در اختیار دارد، تصمیم نهایی را اتخاذ می‌کند و درباره‌ی تراکنش‌ها و بلاک‌ها به اجماع می‌رسد؛ اما در مقابل، فرایند PoS با توجه‌ به مقدار کوین‌های بومی شبکه که تحت مالکیت دارند و در اختیار آن می‌گذارند، به افراد اجازه می‌دهد در تولید و اعتبارسنجی تراکنش بلوک مشارکت کنند. به‌ عبارتی ‌دیگر، افراد با سرمایه‌گذاری در شبکه بلاک چین، مجوز اعتبارسنجی و استخراج و دریافت پاداش بیشتر را از شبکه کسب خواهند کرد.

پنجمین نوآوری در افق فناوری بلاک چین، Scaled Blockchain (بلاک چین مقیاس‌بندی شده) است. در حال حاضر، در دنیای بلاک چین هر کامپیوتر موجود در شبکه، تمام تراکنش‌ها را پردازش می‌کند. این مسئله سبب کندی سرعت شبکه می‌شود. بلاک چین مقیاس‌بندی‌شده می‌تواند بدون کاهش امنیت، موجب افزایش سرعت پردازش شود. در این روش، با تشخیص تعداد کامپیوترهای مورد نیاز برای اعتبارسنجی هر تراکنش و تقسیم کار پردازش بین آن‌ها، نتیجه با سرعت بیشتری مرتب می‌شود. درنهایت، با افزایش چشم‌گیر سرعت پردازش تراکنش‌ها، شبکه بلاک چین آمادگی لازم برای رقابت با شبکه‌های پرداخت مثل VISA و SWIFT را پیدا می‌کند.

ارز دیجیتال چیست؟

ارز دیجیتال (Cryptocurrency) شکل خاصی از پول دیجیتال است که بر پایه علم رمزنگاری ایجاد شده است. بیشتر ارزهای دیجیتال برای بهره‌مند شدن از ویژگی‌های اساسی مانند غیرمتمرکز بودن، شفافیت و تغییرناپذیر بودن از بلاک چین استفاده می‌کنند.

ماهیت غیرمتمرکز ارزهای دیجیتال به این معنی است که هیچ نهاد، گروه یا سازمانی آن‌ها را کنترل نمی‌کند.

کریپتوکارنسی‌ها را می‌توان به صورت مستقیم و بدون دخالت هرگونه واسطه‌ای در اینترنت به شخص دیگری ارسال کرد. یعنی برای ارسال ارزهای دیجیتال به یکدیگر نیازی به افتتاح حساب بانکی، استفاده از خدمات بانک‌ها یا هر سازمان واسطه‌ دیگری نخواهید داشت.

رمزارزها همانند ریال و دلار پول‌هایی هستند که با سازوکار مختلفی ایجاد و توزیع می‌شوند. فرایند خلق برخی از این پول‌ها مانند بیت کوین با ماینینگ انجام می‌شود و برای تعدادی دیگر از آن‌ها، تمامی سکه‌ها از قبل به صورت استخراج شده در شبکه قرار می‌گیرند.

ارزهای دیجیتال بر روی فناوری‌ دفترکل توزیع شده ساخته‌ شده‌اند که یکی از محصولات مهم آن، فناوری بلاک چین است. بلاک چین‌های عمومی که اکثر ارزهای دیجیتال از آن استفاده می‌کنند، قابلیت مشاهده تمامی تراکنش‌ها را چه برای افرادی که در شبکه حضور دارند و چه برای افراد خارج از شبکه فراهم می‌کند.

 

از دید بسیاری بیت کوین اولین ارز دیجیتال حقیقی یا رمز ارزی است که ایده آن سال ۲۰۰۸ در وایت‌پیپر بیت کوین منتشر و اولین سکه‌های آن در سال ۲۰۰۹ استخراج شد؛ هرچند پیش از بیت کوین نیز تلاش‌های زیادی برای ساخت یک ارز دیجیتال صورت گرفته بود.

ایده شکل‌گیری ارزهای دیجیتال از دو مشکل بزرگ «اعتماد به شخص ثالث» و «دوبار خرج کردن» ریشه می‌گیرد.

هنگامی که شما از بانک‌ها برای انتقال پول و نگهداری آن استفاده می‌کنید، در واقع به آن بانک اعتماد کرده‌اید. حتی اگر کلی‌تر به ماجرا نگاه کنید، اعتماد برای پیش بردن بسیاری از کارهایتان ضروری است.

 

مشکل دوبار خرج کردن در سیستم‌های مالی که توسط سرورهای مرکزی با بررسی موجودی‌ها حل شده بود، جلوی افراد را از خرج کردن دوباره‌ی مقدار مشخصی پول می‌گرفت. این راهکار به صورت غیرمتمرکز در بیت کوین ارائه شد و تمامی افراد با بررسی تاریخچه تراکنش‌ها می‌توانستند از تقلب کردن سایرین جلوگیری کنند.

بیت کوین به عنوان اولین پول الکترونیکی عرضه شد که توانسته بود مسئله اعتماد و دوبار خرج کردن را حل کند. دیگر نیاز نبود افراد برای انتقال و نگهداری پول به شخص، سازمان، گروه و یا بانکی اعتماد کنند.

مسئله اعتماد نیز نه تنها در انتقالات پولی، بلکه در بسیاری از امور دیگر برای انسان‌ها به یک دردسر بزرگ تبدیل شده بود. برای همین سیستم عاری از اعتمادی که بیت کوین ارائه داده بود، در سایر فعالیت‌های انسانی نیز به کار گرفته شد.

رفته رفته ارزهای دیجیتال برای حل دغدغه‌های متفاوتی به وجود آمدند. به عنوان نمونه اتریوم خود را بستری برای توسعه برنامه‌های مختلف و اجرای قراردادهای هوشمند معرفی کرد و ریپل با نگاه خوشبینانه‌ نسبت به بانک‌ها، بر روی تجدید ساختار ارتباطات بین بانکی و ارائه سیستم پرداختی پرسرعت و کم‌هزینه متمرکز شد.

امروزه توکن‌های بسیاری بر روی بستر ارزهای دیجیتالی مانند اتریوم، ایاس و ترون ساخته شده‌اند که از قدرت بلاک چین‌های اصلی برای اجرای تراکنش‌هایشان بهره می‌گیرند.

عنوان دومین مطلب آزمایشی من

این متن دومین مطلب آزمایشی من است که به زودی آن را حذف خواهم کرد.

زکات علم، نشر آن است. هر وبلاگ می تواند پایگاهی برای نشر علم و دانش باشد. بهره برداری علمی از وبلاگ ها نقش بسزایی در تولید محتوای مفید فارسی در اینترنت خواهد داشت. انتشار جزوات و متون درسی، یافته های تحقیقی و مقالات علمی از جمله کاربردهای علمی قابل تصور برای ,بلاگ ها است.

همچنین وبلاگ نویسی یکی از موثرترین شیوه های نوین اطلاع رسانی است و در جهان کم نیستند وبلاگ هایی که با رسانه های رسمی خبری رقابت می کنند. در بعد کسب و کار نیز، روز به روز بر تعداد شرکت هایی که اطلاع رسانی محصولات، خدمات و رویدادهای خود را از طریق بلاگ انجام می دهند افزوده می شود.

عنوان اولین مطلب آزمایشی من

این متن اولین مطلب آزمایشی من است که به زودی آن را حذف خواهم کرد.

مرد خردمند هنر پیشه را، عمر دو بایست در این روزگار، تا به یکی تجربه اندوختن، با دگری تجربه بردن به کار!

اگر همه ما تجربیات مفید خود را در اختیار دیگران قرار دهیم همه خواهند توانست با انتخاب ها و تصمیم های درست تر، استفاده بهتری از وقت و عمر خود داشته باشند.

همچنین گاهی هدف از نوشتن ترویج نظرات و دیدگاه های شخصی نویسنده یا ابراز احساسات و عواطف اوست. برخی هم انتشار نظرات خود را فرصتی برای نقد و ارزیابی آن می دانند. البته بدیهی است کسانی که دیدگاه های خود را در قالب هنر بیان می کنند، تاثیر بیشتری بر محیط پیرامون خود می گذارند.